Çalışan mı başarılıdır? Pazarlayan mı?

Kurumsal hayatta her dönem aynı soruya takılırız:

"Gerçek başarı neyle ölçülür? Emekle mi, imajla mı?"

Bir bakarsınız, biri sabahlara kadar kod yazar, veri temizler, süreçleri iyileştirir… Ama adı duyulmaz.

Diğeri ise, haftada birkaç toplantıya girer, birkaç kelime konuşur, ama yaptığı her iş büyük bir buluş gibi sunulur. Üst yönetim, onun ne yaptığını tam anlamasa da etkilenir. Çünkü sunum iyidir, cümleler parlatılmıştır, başlıkta "Yapay Zekâ Destekli" ifadesi geçmektedir.

Halbuki olan, Excel'de hazırlanan pivot tabloya "AI raporu" demekten ibarettir.

Pazarlamanın Gücü, Gerçeğin Üstüne Çıktığında

Yapay zekâ hakkında doğru düzgün fikri olmayan ekipler, küçük bir otomasyonu dahi “Yapay Zekâ ile Karar Destek Sistemi” diye lanse edebiliyor.

Bir örnek: Bir RPA botu, bir e-tablodaki verileri günlük olarak çekiyor. Ama bu sistem yönetime şöyle anlatılıyor: "Makine Öğrenmesi destekli, karar mekanizmasını hızlandıran bir zeka altyapısı kurduk."

Aslında sadece sabah 9'da çalışan bir bot var.

Ama dışarıdan bakan biri, kurumun AI konusunda çağ atladığını düşünebilir.

Peki Bu Kötü mü?

Aslında değil. Pazarlama da bir yetenek. Ama mesele şu:

Bir işi yapmakla, o işi yapıyormuş gibi sunmak arasında kocaman bir uçurum var.

Gerçek katkı sağlayan kişilerin geri planda kalması, sadece motivasyon değil, kurum kültürü açısından da bir erozyona yol açar. Çünkü bu durum sürdürülebilir değildir.

Ne Yapmalı?

Emek verenin görünürlüğünü artıran bir kültür inşa edilmeli.

Gerçek üretkenlik ile sunulan imaj arasında dengenin kurulması sağlanmalı.

"Kim yaptı" değil, "nasıl yapıldı" sorusu sorulmalı.

Pazarlamanın da hakkını teslim ederek, içi dolu işler görünür kılınmalı.

Sonuç: Başarı, sadece görünenden ibaret değildir. Görünmeyen emek, pazarlamadan güçlü olmalı. Yoksa sadece hikâye anlatanlar ödüllendirilir, hikâyeyi yazanlar değil.

Ve şunu unutmayalım:

"Gerçek yapay zekâ, abartıda değil, süreçte gizlidir."